ס'איז געווען שוין פארטאגס און קמעט לעכטיג אינדרויסן ווען אינז זענען אנגעקימען און די נייע דירה. מיין מאן האט ג'עפנט די טיר, ג'קישט די מזוזה און האט קודם אריינגעוואקט און איך האב נאכגעגאנגן. איך בין געווען זייער שטיל, שעמעדיג, און איידל. אינז זענען ביידע געווען אויסגעמיטשעט און דערהארגעט מיד. אבער די כלה טיטשער האט געזאגט אז מען זאל זיך קודם אראפזעצן ציזאצען, מאכן א ברכה, אביסל שמיסן און דערנאך זיך גרייטן צי גיין לייגן. כ'האב ארימגעוואקט נערוועזערהייט, איך האב נאר געוואלט ענדיגן די מצווה. כ'בין פין גארנישט מער געווען נייגעריג. איך האב מורה געהאט פין די פעין און די שעים פין אראפציען מיין אינטער הויז אין אויסשפרייטן מיין פיס פאר א "פרעמדע" מאן. מיין חשובה מאן האט ציריק ארויפגעלייגט דעם שטריימל אויפן קאף און זיך ערליכערהייט געשאקלט מאכנדיג א מזונות אויף אפאר ראגעלעך וואס מיין מאמע האט אינז אנגעגרייט. איך בין אריין און די שטיב און זיך אויסגעטין אלע צירינגען. מיין כלה טיטשער האט מיך ג'האט געזאגט אז מען קען בעטן די מאן זאל העלפן אויפמאכן די זיפער פין די גאוין אבער איך בין געווען צי שעמעדיג אים צי בעטן. איך האב נישט געקענט טראכטן אדער חלומען אז א מאן זאל מיך עפענען מיין קלייד אפילו אינז זענען טאקע מאן און ווייב יעצט, אבער דאך, ס'האט זיך געפילט זייער פרעמד. נאך אסאך מאל פראבירן און ניצן פארשידענע הענגערס און אנדערע קלים צי מיך גרינגער מאכן צי עפענען די זיפער אליינס האט מיר עס טאקע געלונגען. איך האב שנעל ציגעשפארט די טיר וועגן כ'האב נישט געוואלט ער זאל מיך זען האלב אויסגעטין. איך האב אנגעטין מיין רויב און אריינגעלאפן און שויער. כ'האב בכלל נישט געפילט עקסיידעד אזוי ווי מיין כלה טיטשער האט מיך איינגערעט. זי האט געזאגט "די גייסט ווערן אזוין עקסייטעד צי דיין מאן אז די וועסט ווערן נאס פין אינטן סתם פין טראכטן צי זיין מיט אים. איך האב איר אנגעקיקט ווי זי איז פין די לבנה אראפגעפאלן. נאכן גיטע, הייסע שויער בין איך נישט נאר געווען נאס אויף מיין פוסי, אבער אויך אויף מיין בויך, הענט, פיס און פנים. (אפשר האב איך געדארפט חתונה האבן צים שויער). אזויווי איך שפאציר ארויס פין טוילעט, זעי איך ווי מיין מאן זיצט אויף די שפיץ בעט און האלט א תפילה בלעטל און זיין האנט. ער שאקעלט זיך פין זייט צי זייט מיט אן אנגעצויגענעם פנום. ער ווייזט מיט די הענט אז איך זאל קימען. ער האט געגעבן צוויי דריי קלאפעס אויפן בעט נעבן זיך צי ווייזן אז איך זאל מיך דארט אראפזעצן. איך האב מיך אראפגעזעצט נעבן אים. כ'האב געפילט ווי איך זיץ נעבן מיין טאטע אויף א זימער טאג און ער ליינט מיר פאר די פרק. ער האט מיך דערמאנט פון מיין טאטע ווייל ער האט אנגעהאט די שבתדיגע מלבישים און ער האט א לענגערע בארד ווי א טיפיקעל 19 יעריגע בחור/אינגערמאן. אזויווי מ'האט עס ג'ענדיגט צי ליינען איז ער אריין און שויער. איך האב מיך אנגעהויבן ווארפן פאר שערק. נישט נאר שרעק אויך שעמעדיגקייט און ביטערליך נערוועזיקייט. איך האב נישט געוואלט א מאן זאל פאטשקענען און פלאטשקענען מיט מיינע פריוואטע פרייוועט פארטס. קוים וואס איך האב עס גאטאטשט, זאל איך לאזן א מאן דאס טין? אזעלכע מחשבות האב איך געהאלטן און איין האבן ביז ער איז ארויס פין שויער און אריינגעקימען און מיין בעט. דעמעלס איז מיין קאפ געווארן פארהויכט ווי א דיקע וואלקן. איך האב ארויפגעשלעפט די דאכענע ממש ביז מיין נאז האפנדיג אז אפשר וועט ער פליצלינג פארשווינדן ווערן אזוי. ס'האט ליידער קיין סך נישט געהאלפן. איך האב געגעבן אזא מין שפרינג אויף ווען ער האט מיך געגעבן א גלעט אויפן פנום. איך האב צאמגעצויגן מיין פיס שטארק און אים געגעבן א האלבע שמייכל. "ני, ביסט גרייט" געט ער .א פרעג און א שטילע אבער דיקן כל. איך האב גארנישט ג'ענטפערט. איך האב מיך געגעבן א דריי אויס צי געבן א בליק אויף אים נאכאמאל. איך האב כמעט פארגעסן וויאזוי ער קיקט בכלל אויס. די צוקאמפדיגער טאטע פין מיינע קינדער. איך קיק און זעי ווי ער עפענט אויף די נאכט קעסטל און נעמט ארויס די קעי "וויי" קרים אין געט מיך עס. איך האב מיך גיט אנגעשמירט ווי מיין כלה טיטשער האט אויסגעלערנט און זיך אינטערגעשישקעט "איך בין גרייט"
אלס מיידל פלעג איך מיר אפט מאל ארימשפילן מיט מיין פוסי און טוילעט אדער און וואנע. ס'האט גיט געפילט, סוי כ'פלעג מיך אפטערהייט איינשפארן און די טוילעט וואס רוב משפחה פלעגט נישט ניצן און זיך שפילן דארט. איך האב מיך אויסגעלערנט פארשידענע זאכן וועגן מיין באדי. וואס ס'פילט גיט און וואס ס'מאכט מיך די מערסטע נאס. איך האב פאר קיין שים מענטש נישט געקענט פארציילן וועגן דעם. איך האב מורה געהאט זיי וועלן מיך פארשעמן און חוזק מאכן פין מיר. אויך האב איך געפילט א מורהדיגן גילט. איך וועל קיינמאל נישט פארגעסן איין פרייטאג נאכמיטאג ווען איך האב גענימען א לאנגע וואנע און זיך ארימגעשפילט. איך האב געפילט ווי די פארגעניגן אדער פלעשור ווערט שטערקער מיט יעדע ריר וואס איך האב געריבן אויף מיין קליט. מיין הארץ איז געווארן שנעלער, איך האב מיך גענימען אטעמען נאך שנעלער, מיין פנים איז געווארן רויט אין מיין פוסי אויפגעשוואלן. אזוי ווי איך רייב עס האט עס געפילט בעסער און בעסער ביז ס'האט געגעבן אזא מעכטיגע קיזל אז ס'האט מיך שוואך געמאכט און דיזי אויף איין מאל. איך האב מורה געהאט אז איך האב עפעס פארהארגעט דארט און איך וועל נישט קענען האבן קיין קינדער. איך האב נאכנישט געוויסט אז דאס הייסט אן ארגעזם. און איך האב דעמעלס זיכער נישט געהאט קיין איינונג אז א ארגעזם פון א דיק איז הינדערט מאל בעסער און שטערקער.
איך האב מיך פיזיש גרייט געמאכט פאר מיין מאן. אבער נישט גרייט געווען און קאפ און אין הארץ. ער האט זיך אויפגעהויבן און אויפגעמאכט די אינטערשטן חלק פין זיין רויב. זיין ריזיגן, פערפעלע דיק איז ארויפגעשפרינגן און ס'האט פאלסירט. ממש ווי ער איז גרייט צי גיין און מלחמה און אטאקירן איינעם. און איך ליג דא אויף די נייע בעט מיט פרישע, שיינע בעט געוואנט מיין ביהיינד אויף א קישן און מיין פיס אויף ארויף און אויסגשפרייט מיט א נאסע פוסי פין די קעי "וויי". איך ליג און ווארט צי ווערן אטאקירט. אבער איך האב געהאט א גרויסע תעווה צי אנכאפן דעס שמעקל . כ'האב געוואלט זיך באקענען מיט מיין שונה וואס איך טראכט און זארג מיך פאר די לעצטע פאר חדשים. די אנגעהיצטע, ווארימע עיבר וואס גייט מיך נאר וויי טין. איך האב עס אנגערירט אוו ס'האט געפילט זייער ווארעם, ווייעך פין אינדרויסן אבער הארט פין אינעווייניג. ס'איז געווען זייער אינטערעסאנט צי זען וויאזוי דעס עיבר רעאקירט צי מיין טאטש. ממש ווי ס'וויל מיך ווייזן זיין מעכטיגקייט. די מער איך האב עס אנגערירט, די הארטער און און לענגער איז עס געווארן. מיין מאן איז זייער נערוועז געווען אז ס'זאל חלילה נישט ארויסרינען אפילה איין טראף וויל ס'איז פין די גרעסטע עבירות. איך האב שטארק פארמאכט מיין אויגן און זיך גיט אנגעכאפט אויפן העדבארד און ער האט פלאצירט זיין גרויסן, הארטע עיבר אין מיין טייט פוסי און געגעבן א געזינטע שטיפ אריין. איך האב געשפירט אביסל ווייטאג אבער נישט געפערליך. איך האב מיך געהאט גערישט אויף יאמערליכן פיין. אזויווי ער האט עס טיף אריינגעריקט און עס ציריק ארויסגעשלעפט האב איך ממש געפילט וויאזוי גן עדן דארף ווען צי פילן. די כוואליע פין פלעשור האט מיך ארימגענימען און געמאכט אטעמען זייער שווער. כ'האב נישט געוויסט אויף וועלכע וועלט איך בין. ביי די צייט וואס איך האב נאכאמאל ג'עפנט מיין מויל צי אטעמען איז ער שוין געקימען און זיך אריינגאיאגט און זיין אייגן בעט
אלס מיידל פלעג איך מיר אפט מאל ארימשפילן מיט מיין פוסי און טוילעט אדער און וואנע. ס'האט גיט געפילט, סוי כ'פלעג מיך אפטערהייט איינשפארן און די טוילעט וואס רוב משפחה פלעגט נישט ניצן און זיך שפילן דארט. איך האב מיך אויסגעלערנט פארשידענע זאכן וועגן מיין באדי. וואס ס'פילט גיט און וואס ס'מאכט מיך די מערסטע נאס. איך האב פאר קיין שים מענטש נישט געקענט פארציילן וועגן דעם. איך האב מורה געהאט זיי וועלן מיך פארשעמן און חוזק מאכן פין מיר. אויך האב איך געפילט א מורהדיגן גילט. איך וועל קיינמאל נישט פארגעסן איין פרייטאג נאכמיטאג ווען איך האב גענימען א לאנגע וואנע און זיך ארימגעשפילט. איך האב געפילט ווי די פארגעניגן אדער פלעשור ווערט שטערקער מיט יעדע ריר וואס איך האב געריבן אויף מיין קליט. מיין הארץ איז געווארן שנעלער, איך האב מיך גענימען אטעמען נאך שנעלער, מיין פנים איז געווארן רויט אין מיין פוסי אויפגעשוואלן. אזוי ווי איך רייב עס האט עס געפילט בעסער און בעסער ביז ס'האט געגעבן אזא מעכטיגע קיזל אז ס'האט מיך שוואך געמאכט און דיזי אויף איין מאל. איך האב מורה געהאט אז איך האב עפעס פארהארגעט דארט און איך וועל נישט קענען האבן קיין קינדער. איך האב נאכנישט געוויסט אז דאס הייסט אן ארגעזם. און איך האב דעמעלס זיכער נישט געהאט קיין איינונג אז א ארגעזם פון א דיק איז הינדערט מאל בעסער און שטערקער.
איך האב מיך פיזיש גרייט געמאכט פאר מיין מאן. אבער נישט גרייט געווען און קאפ און אין הארץ. ער האט זיך אויפגעהויבן און אויפגעמאכט די אינטערשטן חלק פין זיין רויב. זיין ריזיגן, פערפעלע דיק איז ארויפגעשפרינגן און ס'האט פאלסירט. ממש ווי ער איז גרייט צי גיין און מלחמה און אטאקירן איינעם. און איך ליג דא אויף די נייע בעט מיט פרישע, שיינע בעט געוואנט מיין ביהיינד אויף א קישן און מיין פיס אויף ארויף און אויסגשפרייט מיט א נאסע פוסי פין די קעי "וויי". איך ליג און ווארט צי ווערן אטאקירט. אבער איך האב געהאט א גרויסע תעווה צי אנכאפן דעס שמעקל . כ'האב געוואלט זיך באקענען מיט מיין שונה וואס איך טראכט און זארג מיך פאר די לעצטע פאר חדשים. די אנגעהיצטע, ווארימע עיבר וואס גייט מיך נאר וויי טין. איך האב עס אנגערירט אוו ס'האט געפילט זייער ווארעם, ווייעך פין אינדרויסן אבער הארט פין אינעווייניג. ס'איז געווען זייער אינטערעסאנט צי זען וויאזוי דעס עיבר רעאקירט צי מיין טאטש. ממש ווי ס'וויל מיך ווייזן זיין מעכטיגקייט. די מער איך האב עס אנגערירט, די הארטער און און לענגער איז עס געווארן. מיין מאן איז זייער נערוועז געווען אז ס'זאל חלילה נישט ארויסרינען אפילה איין טראף וויל ס'איז פין די גרעסטע עבירות. איך האב שטארק פארמאכט מיין אויגן און זיך גיט אנגעכאפט אויפן העדבארד און ער האט פלאצירט זיין גרויסן, הארטע עיבר אין מיין טייט פוסי און געגעבן א געזינטע שטיפ אריין. איך האב געשפירט אביסל ווייטאג אבער נישט געפערליך. איך האב מיך געהאט גערישט אויף יאמערליכן פיין. אזויווי ער האט עס טיף אריינגעריקט און עס ציריק ארויסגעשלעפט האב איך ממש געפילט וויאזוי גן עדן דארף ווען צי פילן. די כוואליע פין פלעשור האט מיך ארימגענימען און געמאכט אטעמען זייער שווער. כ'האב נישט געוויסט אויף וועלכע וועלט איך בין. ביי די צייט וואס איך האב נאכאמאל ג'עפנט מיין מויל צי אטעמען איז ער שוין געקימען און זיך אריינגאיאגט און זיין אייגן בעט
No comments:
Post a Comment
Thank you for posting your opinion.
Please dont post ads. It will be deleted immediately.
Enjoy! ;)